Jak pomóc psyche w chorobie przewlekłej? Praca i zabawa z umysłem.

Znajdujące się poniżej pytania są kontynuacją poprzedniego posta.
Pytania mają moc - mogą zmieniać nasze życie, pobudzać do kreatywnego myślenia, 
skłaniać do zmiany perspektywy, wzmocnić wiarę w siebie, zachęcić do głębszych przemyśleń 
a także zmobilizować do działania. Otwierają umysł i poszerzają perspektywę!
Gorąco zachęcam do takiej autorefleksji i do podzielenia się ze mną swoimi przemyśleniami! :)
 

Co mówi mi moje ciało? Co mi komunikuje?

Na co zwraca mi uwagę?

O co mnie prosi?

Do czego mnie zmusza?

Do jakich potrzeb długo nie przyznawałam się przed sobą i innymi lub wciąż się nie przyznaję?

O zaspokojenie jakich potrzeb dopomina się moje ciało?

O zaspokojenie jakich potrzeb dopominają się moje emocje?

O zaspokojenie jakich potrzeb dopomina się moje samopoczucie?

Jak mogę wykorzystać tę chorobę dla swojego dobra?

Co daje mi choroba?

Czego mnie uczy? Czego jeszcze mogę się nauczyć?

Co pomaga mi sobie uświadomić?

Do jakich korzystnych zmian mnie namawia?

Czy muszę cierpieć (psychicznie, emocjonalnie) z powodu choroby?

Jak mogę się czuć inaczej?

Jak mogę inaczej do tego podejść?

Jak mogę skupić się na tym, co daje mi siłę zamiast na tym, co mi ją odbiera?

Jakby to było, gdybym przejęła pełną odpowiedzialność za swoje szczęście w życiu zamiast odczuwać bezradność z powodu choroby?

Jak chcę się czuć?

Czego naprawdę pragnę w życiu?

Czego naprawdę pragnę dla siebie?

Co działa dobrze w moim ciele?

Za co mogę być wdzięczna w swoim ciele?

Za co mogę być wdzięczna w swoim życiu?

Czym jest dla mnie zdrowie?

Co jestem gotowa zostawić, by bardziej cieszyć się swoim zdrowiem?

Co stoi na przeszkodzie, bym już teraz zaopiekowała się sobą?

Co stoi na przeszkodzie, bym już teraz pokochała siebie?

Co stoi na przeszkodzie, bym już teraz zaczęła lepiej się czuć z samą sobą?

Hashimoto z psychologicznego punktu widzenia

Skoro blog prezentuje holistyczne metody leczenia tarczycy, nie może na nim zabraknąć perspektywy, która bierze również pod uwagę zdrowie umysłu i ducha.
(Lecząc ciało nie zapominajmy o leczeniu ducha, a lecząc ducha, nie zapominajmy o leczeniu ciała).

Dziś przyjrzymy się mechanizmom wewnętrznym, na jakie może wskazywać autoimmunologiczne zapalenie tarczycy. Poniżej znajduje się lista niektórych z nich.
Jak myślisz:
Które z tych mechanizmów przejawiasz? Do których masz skłonności?
W jakim stopniu je przejawiasz?
Jak wpływają one na jakość Twojego życia?
W jakim stopniu zmiana tych mechanizmów mogłaby poprawić jakość Twojego życia?

Mechanizmy wewnętrzne na jakie może wskazywać

autoimmunologiczne zapalenie tarczycy

Przejawy autoagresji psychicznej:

·               nadmierny samokrytycyzm, brak przyzwolenia na własne niedoskonałości i błędy

·               poczucie ciągłej walki w życiu i/lub bycie „dzielnym” i „silnym” za wszelką cenę

·               poczucie winy i potępianie siebie

·               zadręczanie się, pozbawianie się energii poprzez ciągłe zamartwianie się

·               tłumienie emocji w tym frustracji i złości

·               poczucie „chcę stąd odejść”, „nie chcę tu być”, „mam dość”

·               nieumiejętność stawiania zdrowych granic wobec innych ludzi

·               ignorowanie własnych potrzeb i stawianie potrzeb innych na pierwszym miejscu

·               angażowanie się w relacje i działania, które są dla nas niekorzystne i pozbawiają nas sił

Blokady związane z niedoczynnością:

·                     lęk przed krytyką i popełnianiem błędów

·                     brak zaufania do własnej mądrości i intuicji

·                     nieumiejętność przyjmowania

·                     przyswajanie negatywnych emocji innych („jak gąbka”)

·                     poczucie zdławienia, nieumiejętność wyrażania siebie i swoich emocji (również tych negatywnych)

·                     trudność z wypowiadaniem własnego zdania

·                     stłumiona twórczość, kreatywność

·                     poczucie niespełnienia w życiu, braku sensu życia i satysfakcji z wykonywanych działań

I jak?
Brzmi znajomo?
Pojawiło się poczucie: "skądś to znam!"?
Jeśli tak i jeśli chcesz doświadczyć zmiany jakości swojego życia, zachęcam Cię do wybrania
kilku z przedstawionych poniżej pytań, które najbardziej do Ciebie przemawiają. 
Zadawaj je sobie codziennie przez kolejne kilka dni i... obserwuj jak na nie reagujesz.

Pytanie te są wspaniałym narzędziem zmiany, dlatego tak chętnie się nimi z Tobą dzielę :) 

Jakby to było, gdybym naprawdę dbała o siebie? Jakbym się z tym czuła?

Jakby to było, gdybym dbała o swoje potrzeby i wyrażała je?

Jakby to było, gdybym codziennie okazywała sobie miłość?

Jakby to było, gdybym codziennie czuła się kochana przez samą siebie?

Jakby to było, gdybym była najlepszą przyjaciółką dla samej siebie?

Jakby to było, gdybym czuła się tu dobrze (na tym świecie)?

Co musiałoby się stać, żebym w pełni chciała tu być?

Jakby to było, gdybym była tu szczęśliwa i pragnęła tu być?

Jakby to było, gdybym dała sobie prawo do niedoskonałości?

Jakby to było, gdybym akceptowała siebie tak bardzo, że nie bałabym się krytyki?

Jakby to było, gdybym w pełni ufała swojej intuicji i własnej, wewnętrznej mądrości?

Jakby to było, gdybym mówiła „nie”, gdy myślę/czuję „nie” i „tak”, gdy myślę/czuję „tak”?

Jakby to było, gdybym potrafiła przyjmować a nie tylko dawać (lub odwrotnie)?

Jakby to było, gdybym umiała stawiać zdrowe granice?

Jakby to było, gdybym czuła się spełniona w życiu?

Jakby to było, gdybym naprawdę w pełni wyrażała się w życiu (również swoje emocje/potrzeby i swój twórczy potencjał)?

Jakbym się z tym wszystkim czuła?

opracowanie: Kala Bochenek - coach i psycholog